Dat schuldgevoel wanneer je opnieuw aan het werk gaat

Ik was gewaarschuwd. Maar het had geen zin. Men had me gezegd hoeveel het me ging kosten. Dat het zwaarder ging zijn voor mij dan voor hem. Dat het een van de moeilijkste dagen ging zijn sedert ik voor het eerst hoorde dat ik zwanger was. Maar waarschuwingen hebben weinig zin en bieden maar weinig troost. Als het moment er is, ben je immers alles alweer vergeten en lijken al die waarschuwingen onbelangrijk en niet relevant. Het is mij overkomen en ik weet zeker dat het velen van jullie, als moeder, ook is overkomen.

De dag dat ik weer aan het werk ging na bijna zeven maanden thuis te hebben doorgebracht, waarvan twee maanden hoogzwanger, was moeilijk. Erg moeilijk. Een echt zware dag die ik nooit zal vergeten. En dag die - zelfs na al die tijd - nog steeds erg aanwezig is in mijn gedachten.

Het gevoel dat me overviel was nieuw voor mij. Een combinatie van bezorgdheid, verdriet, angst en beklemming. Niets anders in het leven lijkt ook maar enigszins op dat gevoel. Het was een gedwongen afscheid van een persoon die nog steeds in mij bestond. Een afscheid waarvan ik wist dat het van korte duur zou zijn maar binnenin een puinhoop van gevoelens teweegbracht die mij verhinderde om die dag ook maar iets goeds te doen of met enige schijn van kwaliteit en competentie. Ik bleef maar denken aan het moment dat ik mijn zoon achterliet in de dagopvang, bij mensen van wie ik wist dat hij ze niet zou herkennen, helpende handen die mijn zoon ongetwijfeld niet zouden begrijpen zoals ik hem begrijp, zijn kleine grillen, hoe je hem in slaap doet vallen, de trucjes die hem zijn babyvoeding doen eten. Ik wist niet of ze zouden merken dat hij slaperig was of gewoon zijn tutje wilde. Dat is waar ik met mijn gedachten zat. Ver weg van het werk.

Veel vrienden hadden me ook verteld dat ik na het zwangerschapsverlof eindelijk in staat zou zijn om mijn geest te ontspannen. Ik zou terugkeren naar mijn oude routines en het zou me goed doen. Ik zou rustig kunnen lunchen. Ik zou terug kunnen naar de fitness en mij op mezelf kunnen concentreren en niet alleen op mijn baby. Maar het is pas als je het meemaakt dat je je realiseert dat, als het gaat om het grootbrengen van kinderen en om het moederschap, geen twee mensen hetzelfde zijn, dat maar weinig realiteiten op iedereen van toepassing zijn en dat elk geval uniek is en elke moeder de dingen op verschillende manieren ervaart.

Die aparte manier van ervaren verandert voor vrouwen, voor moeders, vaak in een soort emotionele druk. Het is een last op je schouders, alsof al onze beslissingen gebaseerd moeten zijn op wat je als moeder de juiste beslissing vindt of op hetgeen maatschappelijk beter wordt aanvaard en niet op wat naar onze mening het beste is voor onszelf en onze kinderen.

Als je doet wat je volgens je ervaring het beste vindt, zelfs wanneer de mensen rond je dat niet als acceptabel beschouwen, krijg je van anderen onvermijdelijk afkeurende blikken, een opgetrokken wenkbrauw of dat niet mis te verstane scherpe grapje ("'t Is maar een grapje, neem dat toch niet zo serieus"), waarna je dat overweldigende schuldgevoel over je heen krijgt dat je doet voelen als een slecht mens. Wat doe je daarmee? Hoe negeer je die omgeving en ga je door met je leven alsof dat schuldgevoel niet ter zake doet? Dat is nu eens een erg ingewikkelde kwestie, zonder pasklaar antwoord.

Jarenlang bleef mijn routine aan het einde van de dag grotendeels onveranderd: ik verliet het werk en ging naar de fitness om mijn hoofd leeg te maken, van de stress af te raken en om de calorieën te verbranden die ik had verzameld na acht uur op een bureaustoel te hebben gezeten. Dit was mijn moment voor mij en eerlijk gezegd indien we niet een moment voor onszelf houden kunnen we niet gelukkig blijven. Wijze raad, neem minstens één keer per week een moment voor jezelf!

Sophie, mama van Nicholas.